Hindi ko alam kung dapat ko bang ikatuwa ang distansya natin sa isa’t isa.
Kung iisipin kasi, andyan ka lang. Nakakausap ko. Nakakasama ko. Minsan, pakiramdam ko, higit pa sa akala ko ang ugnayan natin — isang pangarap na kay tagal ko nang inaasam, na halos hindi ko malaman kung natupad ko ba, o matutupad pa. Masyado kang malapit na halos hindi na kita makita; malapit ka pero hindi ko maramdaman ang pintig ng iyong pulso, o marinig ang tibok ng iyong puso — basta, malapit ka lang.
Masarap bang maglaro nang walang ipinupusta?
No comments:
Post a Comment